روانشناسانه

سلام.

شما هم با پدر و مادرتون دعوا می کنید؟ اگر می کنید بدونید تنها نیستید. چون خیلی ها این کارو می کنند. گر تو این متن احساس کردید دارم از این کار حمایت می کنم، باید بگم : لطفا جلوی فوران احساساتتون رو بگیرید.

به عنوان یک روانشناس (البته توی پرانتز من تازه میخوام بشم (دخترا فکر بد نکنن) و هنوز در راستای بهبود وضعیت خویش قدم بر می دارم) عرض کنم که والا من هم گاهی دعوا که نه ولی بحثم می شه و چیز عجیبی نیست.. اکثرا بحثشون میشه.. لپ کلام اینه که نکنید.. آقا نکنید.. دعوا که کنید یخصوص با پدر و مادر، آخرش یا خودتون پشیمون می شید و یا پشیمونتون می کنن..

شاید تعجب کردید که یک روانشناس چطور می تونه دعواش بشه که باید بگم: متاسفم که تو این دوره زمونه تفکر شمایی که میای اینترنت و اکثرا آنلاینی اینه.. مگه روانشناس آدم نیست؟ آدم با آدم دعواش میشه.. چون با هم فرق داریم همه مون.. بی خیال!

حالا بریم سر اصل مطلب؛ حقیقتش اینه که معمولا 50/50 دو طرف هم مقصر هستن، و هم حق دارن.. ولی خب این تعارضاته که باعث میشه این دعوا و بحثا پبش بیاد.. بهترین راه اینه که سکوت کنی و اون لحظه هیچی نگی.. بخصوص اگر مادر یا پدر شما شخصیتش طوریه که از گذشته تا به حالت رو میاره جلو چشت.. و خلاصه به شدت سرزنشگره.. پس اینو  داشته باشید از من.. «سکوت» این درس اوله.. هیچی نگید یکم سرزنش میکنن و بعد چیزی نمی گن.. عوضش قهر نمی کنید و بعدا وقتی اعصابتون آروم شد میتونید خیلی صمیمانه و بهتر منظورتون رو برسونید.. یادتون نره «وقتی داد می زنیم اول گوش خودمون کر میشه^*» امیدوارم باز حوصله ام بکشه و با زبون مسخره ام بهتون توصیه هایی بر پایه علمی ولی با توضیح مسخره و غیر علمی بکنم..

خدافظ

* : خودم ساختمش ینی توی دعوا وقتی صدامون رو هم بلند می شه کسی منظور درست طرف مقابل رو درک نمیکنه و به طور کلی حرف زدن چیزی رو حل نمی کنه اون لحظه.. چون هر کس می خواد حرف خودشو به کرسی ینشونه (خداییش حق داشتم اینو خودم بسازم.. شما توضیحو ببین..!!).